Sabah güneşi perdelerden süzülerek odaya sıcak bir parıltı saçtı. Yatakta doğruldum, gözlerimden uykuyu ovuşturdum ve saate baktım. Normalde uyandığımdan daha erkendi ama bir şey beni harekete geçirmişti. Belki bugünün vaadiydi ya da belki de çok gerçek hissettiren o uzun rüyaydı.
Adam her zamanki gibi çoktan kalkmıştı. Küçük mutfakta pratik bir rahatlıkla hareket ediyordu, kahvaltıyı hazırlarken sırtı bana dönüktü. Gömleği geniş omuzlarına yapışmıştı, altındaki gücü ima ediyordu ve arada sırada tezgahtaki bir şeye uzandığında kollarındaki kaslar esniyordu.
“Günaydın,” diye seslendim, sesim hâlâ uykudan kalınlaşmıştı.
Döndü, yüzünde bir gülümseme belirdi. “Hey, uykucu. Biraz daha dinlenmene izin vereceğimi düşündüm.”
Bacaklarımı yatağın kenarından aşağı sarkıttım ve ayağa kalkıp esnedim. “Ne yapıyorsun?”
“Krep. Tembel bir pazar sabahı geçirebileceğimizi düşündüm.”
Mutfağa doğru yürüdüm, sert zemin ayaklarıma serin geliyordu. Adam bana bir fincan kahve uzattı, siyah ve sert, tam sevdiğim gibi. Bir an orada durduk, sessizce yudumladık, aramızdaki hava dile getirilmeyen bir gerginlikle doluydu.
“Peki,” diye başladı, fincanını bırakıp yüzünü bana doğru dönerek. “Gecen nasıldı?”
Omuz silktim, kahvemden bir yudum daha aldım. “İyiyim. Sen?”
“İyi,” dedi, bakışları sabitti. “Aslında bu rüyayı gördüm. Bizim hakkımızda.”
Kalbim bir an durakladı. “Ah?”
Başını salladı, yaklaştı. “Evet. Çok… yoğundu.”
Yutkundum, yanaklarımda sıcaklığın yükseldiğini hissettim. “Nasıl yoğun?”
Adam uzanıp yüzümden bir tutam saçı düzeltti. “Gerçekten yoğun gibi. Sanki bir şeyler yapıyorduk…”
